La leporo de la okcidento kaj speciale la Teksasa estas iomete pli granda ol nia germana hopulo kaj ankaŭ havas multe pli grandaj oreloj. Tiam ili amasas, ĉar ankoraŭ ekzistis sufiĉe da bubaloj kaj aliaj ĉasbestoj, por ke la okcidentviro malŝparis kuglon nur tiam, kiam nenio ajn estas trovebla. Sed nenio aliloke ĝi vivis tiel multegaj kiel ĉe fontrivereto de la Bubalakvo, kiu ankaŭ estis nur fonto. Tiu ĉi rivereto surteriĝis apud la posta fino de roka kavaĵo, kiu formis pate kaj estis loĝataj de la menciitaj ronĝuloj. Tial ĝi estis nomitaj Harepano – Leporpato – de la blankaj ĉasistoj. En la vala fundo preskaŭ tutjare kreskis verda, grasa herbo kaj sur la ascendaj muroj staris arbustaro, el kiu ie-tie staris arba krono. Tio ĉi estis la Kaamkulano, la Leporvalo, en kiu nune la komanĉoj de Vupaumugo estis starigitaj iliajn tendojn.

Estis la sekva tago, ĉirkaŭ du horoj antaŭ la krepusko, kiam ni venis la proksimon de la valo. La regiono ne estis vera dezertejo sed ankaŭ ne havis multan verdaĵon kaj ĉar nun ni devis esti preparitaj por renkontoj kaj ne havis ŝirmon, tial ni devis serĉi por havigi tion al ni.

Ni povis trovi ĝin nur tie, kie arbustoj ekzistis, kaj tio okazus nur ĉe la rivereto. Ni atingis la akvon apud loko, kiu maksimume nur estis kvarona horo fore de la valkavaĵa elirejo.

La oazo

Fakte estis riskemo de ni aŭdaci nin tiel proksime dum la hela tago. Sed ni havis alian eblecon, ĉar la tempo estis donita nin malabunda. Ni devis sciiĝi jam tiu nokto, kio okazas en la valo.

Ni estis tiel sukcesaj ĉe la akvo trovi lokon, kie la arbustaro prezentis al ni kaŝejon, kiun ne pli bone dezirus ni. Tie ni deĉevaliĝis kaj lasis la ĉevalojn lacitajn trinki kaj poste paŝtiĝi. Por ni havis ni kunporti provianton de sekigita viando, kio daŭros dum kelkaj tagoj. Ĉar mi estis ĉi tie nur unufoje, mi petis Oldan Certmano kaj la maljunan Vablon ĉiukaze ne forlasi la kaŝejon, sed atendi min. Do mi iris skolti.